Zijn er woorden te vinden voor de onmetelijke ruimte van je geest? Die ruimte waar liefde oneindig stroomt, zonder dat zij ergens start of eindigt? Zonder dat ze een doel heeft, of een bron? Dat zicht waarin iedereen alles is, en tegelijkertijd niets.
Het is de non-duale grond. Verlichting. Gewaarzijn. Het is het onuitputtelijke zingen van het grote hart. Van jouw hart. Mijn hart. Dat onvoorwaardelijke zingen is er al. Hier en nu.
Dus stop. Laat je dagelijkse doen aan zichzelf, en laat jezelf neer. Mediteer. Neem aan dat je al verlicht bént. Dompel jezelf onder in liefde die je nog niet ziet, nog niet voelt. Laat elke zoektocht naar een ervaring los, en ga er simpelweg vanuit dat het zo ís. Want het is zo. Je bent al verlicht. Je bent al vrij.
En iets in jou hoort dit, wéét dit. Ook al word je nog niet gespiegeld door ervaringen. Doe alsof het al zo is, en je voedt je verlichte hart, je verlichte essentie. Die ís er namelijk al. Altijd. En als je dit vertrouwt, dit voedt, zal je verlichte hart aan je verschijnen. Vroeg of laat. Wanneer je het verwacht, of juist helemaal niet. Want verlichting is niet te sturen, alleen te vertrouwen. 🙏